Ne zaman, nerede sorarlarsa sorsunlar kendimi bildim bileli “polis olmak istiyorum” derdim. Dedem kızar, “kız kısmı polis mi olur?” derdi. Düşünüyorum da taaa o zamanlar başlamış engeller hayatımda. Kısmetimde yoktu, benim için böylesi daha hayırlıydı fakat istemeden de olsa yüreği buruk oluyor, yutkunamıyor istediğini ulaşamayınca insan…

İşte tamda burada tıkanıyordu bütün cümleler gibi bütün hayallerim kursağımda… Başaramadım, gücüm kuvvetim yetmedi o üniformayı giyebilmek için ama hiçbir zamanda bu gururum bitmedi… Okul hayatım boyunca törenlerde en önde olup bayrağı omuzlama-taşıma isteğim hep olmuştu fakat benden bir uzun boylu arkadaşlarım omuzlamıştı, fakat bayrağın gölgesinde ki gurur bile bambaşka idi ve bu gurur ölünceye kadar da sürecek, şüphesiz. 10 Kasım, 23 Nisan buna benzer törenlerde çelenk koymaya gittiğimizde polisler çelenk koyarken hep kendimi onların yerine koyup bir başka gururlanırdım, istiklal marşında bir başka kabartırdım göğsümü. Hiç unutmam altı sınıfta idim, trafik ve ilk yardım dersimize ilçemizde görev yapan amirimiz gelirdi içim giderdi o üniformaya ve ders esnasında çalan telsiz sesine, öğretmenimiz telsizin sesini kıssada hep aklımda gözümde o üniforma ve telsizde olurdu başka severdim trafik dersini… 

YAZININ DEVAMI İÇİN TIKLAYIN!