Bu haftayı şiir tadında özlemlerle açalım. Ertelenen her şey ertelendikçe daha da uzaklaşır. Söylenmek isteyip de söylenmeyen sözler kalpte ağırlık yapar. Yürünmeyen yolların biriktiği gibi…  Edemediğim kelamın, yazamadığım kalemin başucundasın. Nasıl, bir hasretlik ektinse, Hasat zamanını bulamadım. Yağmur yağıyor, Sokağa davet eder gibisin...  Neredesin? Çok özledim seni! Zihnimin içinde kırık aynalar, düşündükçe batıyor. Ne olursun, bir göreyim.  Çok özledim seni... Bağ bozumu zamana denk gelmişim sanki... Bir kere sarılasım, var... Çok özledim seni... Mey kâsesi kırılmış,  Sen yere dökülmüş gibisin... Her yer sen kokuyor...  Kokunu da bilmiyorum ki... Ölmeden, bir kere… Belki de son kez... Çok özledim seni. ... Yağmurun altında kalmış da yüzümü öne düşürmüş hasretinle ıslanıyorum... İliklerimin içerisinden geçen yolların her bir köşe başında ismin… Avuç içimin arasında alıp alkış tuttuğum duygularımın karşısında eziliyorum...  Özledim! Deyip susuyorum...  Halının orta yerine serdiğim bedenimin, gözlerini tavana dikiyorum.  Tavan ile taban arasında; sensizlik saklanıyor...  Hüzün kokuyor bu şehir, bu ev, bu odalar...  Ateşe verebilirim, her şeyi...  Suyun, toprağın söndüremediği ateşte varmış...    Büyüyordum, ellerinin arasında...  Sesin bütün hücrelerimde gezinirken; mesuttum, yastığı kollarımın arasına alıp usulca uykuya dalmaktan... ...Nerede, nasıl olduğunu bilmediğim şehrin sokaklarına bıraktım ruhumu... Bir itin kuyruğuna doladım... Avare, çaresiz...  Özledim, en çok da karanlık odaların içinde...  Özledim... Daha nasıl anlatılır bilmiyorum... Her yer sen kokuyor...  Kokunu da bilmiyorum ki... Ölmeden, bir kere…  Belki de son kez... Çok özledim seni.